Η τριανταφυλλιά (Rosa-Ροδή) είναι γένος φυτών που ανήκει στην οικογένεια των Ροδοειδών (Rosaceae). Είναι καλλωπιστικό και φυλλοβόλο φυτό. Η τριανταφυλλιά, εκτός από την ομορφιά και τα ευωδιαστά άνθη, παρέχει και αιθέριο αρωματικό λάδι εξαιρετικής ποιότητας, που παίρνουμε από τα ροδοπέταλα της και που χρησιμεύει στην παρασκευή αρωμάτων. Επίσης τα πέταλα των τριαντάφυλλων, κυρίως τα ροζ, μπορούν να γίνουν και γλυκό.

Το θυμάρι ή θύμιο (Thymus vulgaris-Θύμος ο κοινός) είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό, το οποίο ανήκει στην τάξη των Σωληνανθών (Tubiflorae) και στην οικογένεια των Χειλανθών (Labiatae). Είναι θάμνος μικρού ύψους (έως 30 εκατοστά), με όρθιους βλαστούς, εξαιρετικά ανθεκτικός, αναδύει πολύ ευχάριστο άρωμα. Πριν την έλευση των σύγχρονων αντιβιοτικών, το αιθέριο έλαιο θυμαριού χρησίμευε για την επάλειψη των γαζών. Η θυμόλη έχει αποδειχτεί επίσης αποτελεσματική στην καταπολέμηση των μυκητων που συχνά μολύνουν τα νύχια των ποδιών.[2] Αποτελεί επίσης ενεργό συστατικό σε κάποια φυτικά σκευάσματα χωρίς οινόπνευμα, για την απολύμανση των χεριών. Το ρόφημα από θυμάρι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη θεραπεία του βήχα και της βρογχίτιδας. Για να παρασκευάσουμε έγχυμα βάζουμε 1 κουταλιά του γλυκού ξηρό ή 2 κουταλιές του γλυκού φρέσκο βότανο, χωρίς κοτσάνι, σε 1 φλιτζάνι βραστό νερό, το σκεπάζουμε για 10 λεπτά και μετά το σουρώνουμε.

To Κυκλάμινο (Cyclamen)είναι ένα από τα ομορφότερα αγριολούλουδα της Ευρωπαϊκής υπαίθρου. Στην Ελλάδα συναντώνται πέντε είδη κυκλάμινου. Είναι πολυετές φυτό με μωβ άνθη ή σπανιότερα λευκά και χαρακτηριστικά καρδιοειδή φύλλα με εντυπωσιακούς χρωματισμούς. Κάποια είδη κυκλαμίνου ανθίζουν την Άνοιξη και κάποια άλλα Φθινόπωρο. Φύονται από παραθαλάσσιες περιοχές μέχρι και σε υψόμετρα άνω των 1000 μέτρων.

Η ροδακινιά (Prunus persica)είναι πυρηνόκαρπο, φυλλοβόλο οπωροφόρο δέντρο που ανήκει στο γένος Προύμνη(Prunus) και στην οικογένεια των Ροδοειδών(Rosaceae). Η καταγωγή της είναι από την Κίνα, όπου ακόμα και σήμερα υπάρχει ως αυτοφυής. Στη συνέχεια η καλλιέργεια της επεκτάθηκε προς τις χώρες της Μεσογείου και αργότερα προς την Αμερική και την Αυστραλία. Σήμερα είναι το περισσότερο καλλιεργούμενο οπωροφόρο δέντρο στον κόσμο μετά τη μηλιά. Τα ροδάκινα εκτός από νωπά τρώγονται και ως κομπόστα , γίνονται μαρμελάδες χρησιμοποιούνται στη ζαχαροπλαστική , γίνονται λικέρ αναψυκτικά και χυμοί. Η κονσερβοποιία του ροδάκινου είναι πολύ αναπτυγμένη και κονσέρβες ροδάκινου καταναλώνονται σε μεγάλες ποσότητες σε πολλές περιοχές. Ο καρπός της ροδακινιάς, το ροδάκινο περιέχει αρκετή ποσότητα βιταμίνης C, ζάχαρη και πρωτεΐνες.

Η Κορομηλιά (Prunus) είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό το οποίο ανήκει στο γένος Προύμνη (Prunus), στην οικογένεια των Ροδοειδών(Rosaceae). Είναι γνωστή και με την ονομασία τζανεριά και τζαρνικιά. Η καταγωγή της είναι από τις Μεσογειακές περιοχές όπου τις καλλιεργούσαν πριν 2000 χρόνια. Σήμερα βρίσκεται και καλλιεργείται σε πολλές περιοχές της Ευρώπης και της Ασίας. Οι καρποί της κορομηλιάς, τα κορόμηλα τρώγονται νωπά ως φρούτο, γίνονται μαρμελάδες και ζελέδες. Είναι πλούσια σε βιταμίνη C και περιέχουν ακόμα βιταμίνη Α και νικοτινικό οξύ.

Η Αγριοτριανταφυλλιά ή Κυνόροδο (Rosa carniva) είναι αγκαθωτός φυλλοβόλος θάμνος που φτάνει έως τα 3 μέτρα ύψος. Απαντάται σε χαράδρες, ξέφωτα ή ως φυσικός φράχτης ανάμεσα σε χωράφια. Ανθίζει την άνοιξη με άνθη λευκά ή ροζ. Τα φύλλα του ειναι μικρά, λεία και πριονωτά. Ο καρπός του είναι ωειδής ερυθρού χρώματος. Χρήσιμα μέρη είναι τα πέταλα από τα άνθη και οι καρποί. Τα πρώτα συλλέγονται κατά την ανθοφορία ενώ οι καρποί το φθινόπωρο και τα δύο αποξηραίνονται και φυλάσσονται σε δοχεία. Ο καρπός της Αγριοτριανταφυλλιάς(το κυνόροδο) περιέχει πολλή βιταμίνη C. Είναι καλό για το δέρμα και βοηθά στην αποκατάσταση της διαταραγμένης ορμονικής ισορροπίας καθώς και στην ακανόνιστη περίοδο. Επίσης θεωρείται πολύ αποτελεσματικό αντισηπτικό για μολύνσεις και ερεθισμούς των βλεφάρων και των οφθαλμών.

Το Σπαράγγι (Asparagus officinalis) ήταν γνωστό στην αρχαία Αίγυπτο καθώς έχουν βρεθεί τοιχογραφίες στις πυραμίδες όπου πιστεύεται ότι χρονολογούνται γύρω στο 5000 π.χ. Στην Μικρά Ασία πιστεύεται ότι καλλιεργήθηκε 2000 χρόνια πριν από την εποχή των Ρωμαίων, ήταν γνωστό φάρμακο για τον οδοντόπονο, καρδιοπάθεια, νύγματα εντόμων και άλλες περιπτώσεις.

H μουσμουλιά ή μεσκουλιά (Eriobotrya japonica-Εριοβοτρύα η ιαπωνική),είναι αγγειόσπερμο, δικότυλο φυτό που ανήκει στην οικογένεια των Ροδοειδών (Rosaceae). Η μουσμουλιά είναι δέντρο αειθαλές, ιθαγενές της Κίνας και Ιαπωνίας. Στη Μεσόγειο εισήχθη γύρω στα τέλη του 17ου αιώνα, αλλά άρχισε να καλλιεργείται συστηματικά στα μέσα του 18ου αιώνα. Kαλλιεργείται για το νόστιμο κίτρινο καρπό της το μούσμουλο, αλλά και ως καλλωπιστικό για το πλούσιο της φύλλωμα.

Ο Νάρκισσος (Narcissus) ή ζαμπάκι ή μανουσάκι αποτελεί ιδιαίτερο γένος φυτών της οικογένειας των Αμαρυλλιδοειδών(Amaryllidaceae) που περιλαμβάνει περί τα 40 είδη. Είναι φυτά ποώδη, πολυετή και βολβόρριζα που απαντώνται στην Ευρώπη, Β. Αφρική και ΒΔ. Ασία. Καλλιεργούνται ως κοσμητικά για τα ωραία και εύοσμα άνθη τους καθώς και για το παραγόμενο εξ αυτών έλαιο που χρησιμοποιείται ευρύτατα στην αρωματοποιΐα. Πολλαπλασιάζονται με βολβούς που φυτεύονται νωρίς το Φθινόπωρο. Πρόσφατα ανακαλύφθηκε ότι ο Νάρκισσος περιέχει γαλανθαμίνη χαρακτηριστική ουσία που θεραπεύει την άνοια. Στη Σκωτία σήμερα συνεχίζονται οι έρευνες αν αυτή η ουσία μπορεί να παραχθεί σε ποσότητα για τη θεραπεία της νόσου Αλτσχάιμερ.

Η Λεμονιά (Citrus limon-Κιτρέα η λεμονέα,)ανήκει στην οικογένεια των Ρυτοειδών (Rutaceae) Εσπεριδοειδών (Hesperidaceae). Πιστεύεται ότι οι πρώτες λεμονιές καλλιεργήθηκαν στο οροπέδιο Ντέκαν στην κεντρική Ινδία. Ο καρπός της χρησιμοποιείται κυρίως για τον χυμό του, παρόλο που χρησιμοποιούνται επίσης το πιο σαρκώδες μέρος του καρπού και ο φλοιός του, ιδιαίτερα στη μαγειρική. Ο χυμός του λεμονιού περιέχει περίπου 5% κιτρικό οξύ, το οποίο δίνει στα λεμόνια τη χαρακτηριστική ξινή τους γεύση και pH από 2 μέχρι 3. Τα λεμόνια χρησιμοποιήθηκαν παλιά από το Βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό για την καταπολέμηση του σκορβούτου, καθώς παρείχαν μεγάλη ποσότητα βιταμίνης C. 100 χιλιοστόλιτρα λεμονοχυμού περιέχουν περίπου 50 χιλιοστόγραμμα βιταμίνης C και 5 γραμμάρια κιτρικού οξέος.

Η Συκιά (Ficus carica-Συκή η καρική και Συκή η κοινή,) είναι δικοτυλήδονο φυτό που ανήκει στο γένος Συκή και στην οικογένεια Μορεοειδή. Είναι δέντρο πολύ κοινό στην Ασία, στη Μέση Ανατολή και στις Μεσογεικές χώρες. Είναι η συκέη ή συκή των αρχαίων. Ευδοκιμεί σε περιοχές με θερμό και δροσερό κλίμα και σε υψόμετρα μέχρι 1700μ. Οι καρποί της τρώγονται νωποί ή ξεροί.

Είδος των φυτών του γένους Βάτος (Rubus) της οικογενείας των Ροδοειδών. Σε εξειδικευμένα βιβλία η γνωστή βατομουριά αναφέρεται ως Βάτος ο θαμνώδης. Περιλαμβάνει πολυάριθμα είδη και υβρίδια, χαμηλών, συνήθως αγκαθωτών θάμνων, με ευρεία εξάπλωση σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στις βόρειες περιοχές. Καλλιεργείται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες για τον εύγευστο καρπό του που κονσερβοποιείται, αλλά και χρησιμοποιείται για την παρασκευή μαρμελάδας και αρωματικού λικέρ.

Το βούρλο ή Ψαθί ή Ουρά της Γάτας(Typha latifolia-Τύφα η πλατύφυλλη) είναι μονοκοτυλήδονο φυτό του γένους γιούγκος και της οικογένειας των γιουγκιδών. Υπάρχουν περίπου 2000 είδη που φυτρώνουν σε βαλτώδη εδάφη της εύκρατης ζώνης. Είναι φυτά ποώδη, με βλαστό κυλινδρικό απλό και φύλλα λεπτά και σωληνοειδή που μοιάζουν με το βλαστό. Στην Ελλάδα φυτρώνουν περίπου 18 είδη. Το βούρλο χρησιμοποιείται ευρύτατα στην καλαθοπλεκτική και τη χειροτεχνία.

Το Άγριο Σκόρδο (Allium ursinum- Άλλιο το άγριο), ανήκει στην οικογένεια των λειριιδών (Liliaceae) και κατάγεται από την Ευρώπη και Ασία. Ευδοκιμεί σε υγρά και σκιερά δάση με φυλλοβόλα δένδρα Φτάνει σε ύψος μέχρι 50 εκ., μυρίζει όπως το σκόρδο, έχει τριγωνικό βλαστό, άμισχα ωοειδή εως δορατοειδή φύλλα, άνθη σε ακριανά ψευτοσκιάδια.Ανθίζει από τον Απρίλιο εως τον Ιούνιο. Το άγριο οκόρδο ήταν ήδη γνωστό από το μεσαίωνα ως θεραπευτικό φυτό για ενοχλήσεις του γαστρεντερικού σωλήνα. Την αξία αυτού του φυτού για τους ανθρώπους της εποχής εκείνης φανερώνει μια Γερμανική παροιμία «Τρώγε πράσο την άνοιξη κι άγριο σκόρδο το Μάη και θα γλιτώσεις το γιατρό τη χρονιά την άλλη!».

Η Λεβάντα (Lavandula) είναι γένος φυτών που ανήκει στην οικογένεια των Χειλανθών (Labiatae). Είναι ιθαγενές των παραμεσόγειων περιοχών. Επίσης, απαντάται στα Κανάρια Νησιά, στην Ινδία και σε άλλες ασιατικές χώρες. Το αιθέριο έλαιο που περιέχουν τα φύλλα της χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία και για τη θεραπεία νευρασθενειών. Έχει επίσης αντισηπτικές ιδιότητες και χρησιμοποιείται στην επούλωση τραυμάτων. Σε μεγάλες δόσεις η λεβάντα δρα ως υπνωτικό και ναρκωτικό. Το αιθέριο έλαιο της λεβάντας χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, τη σαπωνοποιία και στη φαρμακευτική ως τονωτικό και αντικαταρροϊκό. Οι ιαματικές της ιδιότητες ήταν γνωστές από την αρχαιότητα και αναφέρονται στο Διοσκουρίδη, τον Πλίνιο και το Γαληνό.

Η Λουΐζα (Lippia citriodora ή Aloysia citrodora) είναι φυλλοβόλος θάμνος με ύψος ανάμεσα στο 1,5m με 2m και ανήκει στην οικογένεια των verbenacea. Η προέλευσή της είναι από την Λατινική Αμερική απ΄όπου τη μετέφεραν στην Ευρώπη τον 17ο αιώνα μ.Χ. Ισπανοί εξερευνητές. Η Λουΐζα θεωρείται φαρμακευτικό και αρωματικό φυτό με πολλές χρήσεις από τη μαγειρική έως των καλλωπισμό. Τα φύλλα της είναι λογχοειδή και τα άνθη ποικίλλουν σε χρωματισμούς και είναι μικρά με χαρακτηριστικό έντονο άρωμα που θυμίζει λεμόνι. Ανθίζει τους καλοκαιρινούς μήνες που είναι και η ιδανική περίοδος συλλογής της. Από αρχαιότατους χρόνους χρησιμοποιούνταν στην καταπολέμηση διάφορων τύπου πόνων.

Η Πικροδάφνη ή Ροδοδάφνη (Nerium oleander-Νήριον το ολέανδρον)είναι ένας αειθαλής θάμνος της οικογένειας των αποκυνίδων που μπορεί να φτάσει σε ύψος 5 μέτρων. Είναι από τα πιο δηλητηριώδη φυτά που απαντώνται σχεδόν παντού στον κόσμο. Μεγαλώνει σε ηλιόλουστα μέρη με υγρό υπόστρωμα, όπως οι όχθες ποταμών σε χαμηλό υψόμετρο. Αντέχει επίσης τα ελαφρώς υφάλμυρα εδάφη. Πολλαπλασιάζεται πολύ εύκολα με μοσχεύματα. Τα άνθη της αναδύουν ένα ελαφρύ αλλά χαρακτηριστικό άρωμα. Όλα τα μέρη του φυτού είναι τοξικά. Ακόμη και ο καπνός από πικροδάφνη που καίγεται είναι πολύ τοξικός. Έχουν σημειωθεί θανατηφόρες δηλητηριάσεις σε ανθρώπους που έψησαν στην εξοχή, χρησιμοποιώντας βλαστούς πικροδάφνης. Η επαφή με το δέρμα προκαλεί ερεθισμό.

Η ρίγανη (Origanum vulgare-Ορίγανον το κοινόν) είναι αρωματικό ποώδες, πολυετές, ιθαγενές και θαμνώδες φυτό της Μεσογείου και της Κεντρικής Ασίας. Είναι αντιδιαρροϊκή, αντιφλεγμονώδης, βακτηριοκτόνα. Υπό μορφή αφεψημάτων χρησιμοποιείται για την ατονία των εντέρων, αποχρεμπτικό για το βήχα, βοηθάει στην υπέρταση και την αρτηριοσκλήρυνση. Το αιθέριο έλαιο της ρίγανης (οριγανέλαιο) χρησιμοποιείται για τον πονόδοντο. Η ρίγανη έχει 12 φορές περισσότερο αντιοξειδωτική δράση από το πορτοκάλι, 30 από την πατάτα και 42 από το μήλο. Επίσης με λίγη ρίγανη στην τροφή των πτηνών σας κρατάτε τις αρρώστιες μακριά τους.Μία άλλη κύρια χρήση της είναι κατά των χρόνιων ρευματισμών. Οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν τη θεραπευτική της αξία και τη χρησιμοποιούσαν πίνοντας το τσάι της σε κολικούς και εξωτερικά σε πρηξίματα και για το στραβολαίμιασμα.

Η αρμπαρόριζα, ή αλμπαρόριζα ή μοσχόφυλλο (Pelargonium graveolens)ξεχωρίζει για το πολύ δυνατό άρωμα που απελευθερώνεται από τα φύλλα του. Για το λόγο αυτό χρησιμοποιείται πολύ στην βιομηχανία αρωμάτων αλλά και στη ζαχαροπλαστική και μαγειρική.

Ο Δυόσμος (Mentha spicata- Μίνθη η σταχυώδης) είναι είδος μέντας το οποίο είναι ιθαγενές της Ευρώπης και της Νοτιοδυτικής Ασίας. Οι αρχαίοι Έλληνες έτριβαν το τραπέζι με δυόσμο πριν από το γεύμα. Επίσης, αρωμάτιζαν το νερό τού μπάνιου. Από τον 6ο αιώνα πρωτοσυναντώνται κρέμες καθαρισμού δοντιών με δυόσμο. Τα ποντίκια φαίνεται να αποφεύγουν τη μυρωδιά του, γι' αυτό και χρησιμοποιείται για την απομάκρυνσή τους. Ο δυόσμος πέρα από τη χρήση του ως αντισπασμωδικό, τονωτικό και χωνευτικό βότανο, χρησιμοποιείται για να αρωματίσει διάφορα φαγητά.

H Μέντα (Mentha) είναι ποώδες αρωματικό φυτό της οικογένειας των χειλανθών των εύκρατων περιοχών.Είναι φυτό φαρμακευτικό και χρησιμοποιείται στη μαγειρική ως καρύκευμα, καθώς και ως αφέψημα ή αιθέριο έλαιο. Στην Αρχαία Ελλάδα ο Ιπποκράτης και ο Γαληνός χρησιμοποιούσαν την μέντα κατά της δυσπεψίας, κατά των νευρικών διαταραχών, κατά των ιλίγγων, της αϋπνίας, της γαστρίτιδας, του βήχα, του κρυολογήματος, του πονόλαιμου και ως αντισπασμωδικό. Υπάρχουν περίπου 26 είδη μέντας.