De ultraperifere van de vier reusachtige planeten. Neptunus is een in de omgeving van tweeling van Uranus in omvang, massa, en de samenstelling. Zijn ontdekking in 1846 binnen een diploma van het theoretisch voorspelde standpunt was een van de grote verworvenheden van de hemelmechanica. Problemen in de boekhouding voor de waargenomen motie van Uranus door middel van verstoringen door de andere bekende planeten in het begin van de negentiende eeuw leidde tot het vermoeden dat een nieuwe planeet, buiten de baan van Uranus, de afwijking van de voorspelde pad zou kunnen worden veroorzaakt. Het moeilijke probleem van het afleiden van de massa en orbitale elementen van de onbekende planeet werd onafhankelijk opgelost in 1845–1846, eerst door J. C. Adams in Cambridge, Engeland, en vervolgens door U. J. Leverrier in Parijs. Adams van resultaat kreeg geen onmiddellijke aandacht, en zo was de Leverrier oplossing die leidde tot de ontdekking van Neptunus door J. G. Galle, in Berlijn, die de planeet gevonden op 23 September 1846, alleen 55′ van de berekende positie.